Ontworteld - Column
Eindelijk was het dan zo ver! Na ruim anderhalf jaar voorbereiding en wachten konden we nu toch vertrekken naar Malawi. Na al die tijd van wachten en onzekerheid konden we nu echt gaan inpakken en verhuizen. Daarmee kwam ook het moment van afscheid. Onvermijdelijk hoort dat bij een verhuizing, zeker bij een verhuizing naar het buitenland. Afscheid is iets wat je het liefst over wilt slaan, waar je zo lang mogelijk niet over na probeert te denken. Het lijkt een beetje op het springen van een hoge duikplank: vooraf lijkt het uitdagend, achteraf valt het meestal mee, maar op het moment dat je boven staat zou je het liefst weer netjes via de trap terug lopen.
Onze uitzenddienst vond tweeënhalve week voor ons vertrek plaats. Na de prachtige uitzenddienst in Rotterdam zijn we er even lekker samen tussenuit gegaan. Even niets doen, alles laten bezinken. Met ons hoofd zaten we al in Malawi. We reden door Rotterdam naar huis alsof we door een vreemde stad in het buitenland reden. We voelden we ons ontworteld, als een boom die uitgegraven wordt om binnenkort ergens anders te worden terug geplant. Dat gevoel werd de week daarna nog sterker, met elke doos die dicht ging en elk meubelstuk wat verkocht werd kwamen we verder los van ons leven in Nederland.
Ondertussen namen we afscheid. Afscheid van familie, vrienden, gemeenteleden en bekenden. Zo lang het relatief jonge en gezonde mensen waren we afscheid van namen, ging het nog wel. Maar naar mate mensen ouder worden, wordt het lastiger om ze achter te laten. Je weet immers niet of je hen nog eens terug ziet!
Toch is afscheid nemen niet alleen moeilijk, het is ook waardevol. Afscheid nemen roept snel negatieve of verdrietige emoties op, maar juist bij het afscheid nemen ontdek je opnieuw wie je dierbaar is. En het wordt dan ook uitgesproken. Dat maakt het soms juist ook weer heel mooi. Daarbij waren we ook overweldigd door het grote aantal mensen om ons heen, ook dat gaf reden tot dankbaarheid. Hoe moeilijk het soms ook was, we ervoeren ook de kracht van leven uit dankbaarheid, in het Engels zo mooi de ‘attitude of gratitude’ genoemd. Dankbaar, omdat we niet zomaar een paar mensen hadden om afscheid van te nemen, maar juist heel veel. Dankbaar ook dat we in deze tijd leven, waarin we veel gemakkelijker contact kunnen houden met de mensen die we achterlaten. Af en toe probeerden we ons voor te stellen hoe het vroeger geweest moest zijn als mensen gingen emigreren of zendeling werden in afgelegen gebieden. Zonder internet, dus geen mail, geen chat, geen videoverbinding. Zonder telefoon, soms zelfs zonder post. Dat kunnen we ons nu nauwelijks meer voorstellen! Vroeger was dan misschien alles beter, wij zijn in ieder geval blij en dankbaar dat we in deze tijd leven.